KLAS 2 Verwerkingsopdracht 1

Sandrine probeert haar ogen open te doen. Ze is nog steeds op de boerderij merkt ze op.

Ze ziet een schim bij haar staan. Het is Eduard, de knecht. Hij had haar dus gered.

Voordat ze iets kan zeggen, hoort ze Leon en Nicolas praten.

"Vader, dat was de dochter van de baron"

"Het boeit me niet wie ze is. Ze hebben eten, warmte en wij? Wij zouden opgepakt kunnen worden omdat we uit noodzaak konijnen stropen. Ze hebben het land, ze hebben ons ook. Het was het beste"

"Maar vad..."

"Niks maar vader. Het was de juiste keus"

Sandrine kijkt Eduard aan, die haar terugdraagt naar haar huis.

Eenmaal thuis gekomen, gaat ze op bed liggen. Ze denkt na. Over Nicolas, over haar vader, over Leon en het volk.

Ze wist dat het niet eerlijk verdeeld was, en ze wist dat het niet anders kon.

Ze kon nu ook alleen maar denken aan de aanval, het bloed, en de ademnood.

Nicolas komt langzaam binnen.

Sandrine denkt aan het gesprek tussen Nicolas en zijn vader, kijkt naar Nicolas. Maar Nicolas heeft dezelfde pernamente grijns als zijn vader.

Nicolas probeert er een lachje uit te krijgen.

Sandrine begint: "Nicolas, kun je het uitleggen. Dat is het enige"

Nicolas antwoordt: "Kan ik niet. Ik heb niet dezelfde geest als mijn vader."

Sandrine maakt een vingergebaar. "Eduard? Kun je deze uitlaten alstublieft?"

"En laat zijn vader opsluiten" "Ik wil antwoorden"

Sandrine voelt zich langzaam beter worden. Ze probeert te lopen. Ze loopt van de trap, waar haar vader een geroosterde kip voor haar klaar heeft staan.

Sandrine denkt eraan dat Nicolas de kost bij elkaar moet jagen en dat zij zomaar een kip heeft.

Sandrine gaat zitten en pakt een hap kip. "Ik krijg antwoorden", denkt ze "Via Leon, of via Nicolas. Maar ik krijg ze voor die halsmisdaad"